Alles Kaputt!

De totale paniek sloeg toe.
En het was al zo'n zenuwenstoestand...
Al weken van te voren stressen, slecht slapen en rijtjes stampen.
De oude Methodieken weer reanimeren...
Al jaren op je Klinische Blik en Ervaring werken en ineens je Praktijk-Examen over moeten doen...
Volgens het Boekje...
Mijn Hemel!!

Wat voor Casus is het?
Hoe gaat het Beloop?
De Methodiek wel in de juiste volgorde?
Haal ik mijn punten wel?
Benoem ik al mijn handelingen ?
Vraag ik voldoende uit?
Voer ik mijn Voorbehouden Handelingen uit binnen de gestelde tijd?
Waar liggen de instinkers, waar de valkuilen?
Hoe bereid ik me optimaal voor?

Ondanks Alles liep het eigenlijk best wel lekker...
Tot die ene mededeling van de examenleider...

"De gevonden waarde was 3.4 bij deze patiënt", zei hij op haar vraag.

Had dit gevolgen voor de in te zetten therapie??
Wat was het omslagpunt ook al weer..
3.0 of 3.5???.......3.5 toch?
Een "Randgeval" dus... als zovelen eigenlijk. Of was het toch 3.0...?!
Moest ze hier specifiek therapie op inzetten, of even aanzien...?
Wat willen ze horen, die halve brillen achter dat tafeltje...?

De Adrenaline gierde door haar lijf, de Geest vertroebelend, de Rede verwarrend, het Geheugen blokkerend...
Ze wist het niet meer.
De Deur sloeg dicht met een doffe Dreun.
De Glandulae Submandibulari verdroogden per acuut.
De Adem stokte, het Bloed schoot naar haar Hoofd..
Het Licht ging uit...
Total ...
...................Blackout!

Jankend van Ellende rende zij het lokaal uit...
Alles Kaputt!

En Ik mag 1 Juni...