Nieuwe Ronde, Nieuwe Kansen...?

Al jaren zit ik in dit zelfde vakgebied.
Al jaren er zijn voor den Nooddruftigen Mensch.
Acuut, of semi-acuut, diagnostiseren, behandelen, adviseren, regelen, insturen of thuis laten..
De Professie is onderhevig aan veranderingen, zoals elk vakgebied, elk arbeidsveld...
Soms ten goede, vaker echter, zo gevoel ik, ten slechte...
Misschien is het de leeftijd en wordt ik een starre oude zak, misschien ook het inzicht en de ervaring van wat goed is en wat niet...

Er Moet steeds meer, in minder tijd, met meer inbreng van eigen tijd en energie, voor minder compensatie.
Worden we er wijzer van??
Sommigen zeggen van wel, dat zijn diegenen die de regeltjes opstellen en de plannetjes bedenken en de rekeningen innen.
De uitvoerenden schikken zich maar weer, ogenschijnlijk zonder morren.
Maar onder elkaar wordt er gefoetert en geblaat...
Het is je vak, het is je Job!
Zonder brandt de kachel niet, geen beschuit op de plank en geen warm water in de tobbe...
Wat moet je anders...dan slikken...?

De OpleidingsBobo's hebben bedacht dat ik eens in de zoveel jaar moet laten zien of ik mijn zaakjes nog wel op een rijtje heb.
Dat ik het vak, wat ik al mijn halve leven uitoefen ter volle tevredenheid van ieder die er direct bij betrokken is, waar ik jaren voor Gestudeerd heb en met een Diploma afgesloten, nog wel beheers volgens de geldende normen en opleidingseisen en werkwijzen...
Ondanks mijn jaarlijkse Bijscholingen en het bijhouden van de vakliteratuur.

Ik moet om de vijf jaar mijn eindexamen overdoen, want dat is goed voor de professie van het vak. Het aanzien van de beroepsgroep.
Maar nog beter voor de opleidingsinstituten en hun denkers in hun ivoren torens.
Zo blijft hun monopolipositie gehandhaaft en hun baan gewaarborgd!
Ik moet mij onderhand weer een werkzijze eigen maken die zich conformeert aan wat de examinatoren willen zien en horen.
Een werkzijze die ik al jaren niet meer volg, omdat mijn klinische blik, ervaring en kennis deze overbodig hebben gemaakt en mij vrij laten te inprovisereen en te behandelen naar inzicht inplaats van naar een star voorschrift!

Naar mate de Dag-Des -Oordeels dichterbij komt, bekruipen mij de zenuwen, de stress en de paniek.
Dit wil ik niet, dit kan ik niet!
Het stuit mij tegen de borst, er wordt mij iets opgedrongen waar ik niet achter kan staan...
Ik zie mijn collega's bij het naderen van de examendatum verworden tot onzekere, bibberende stressklompen, die rare dingen gaan zeggen en rare dingen gaan doen. Ze vallen kilo's af en proppen zich vol met Benzodiazepines en BetaBlokkers om de spanning tegen te gaan...
Dát is pas Gekkenwerk!

De vraag dringt zich op...:
Moet ik wat anders gaan doen?
Een andere baan zoeken?
Maar Wát!
Alleen maar kennis en ervaring in de gezondheidszorg.
Ik zit aan de top van de voedselketen zogezegd...

Maak van je hobby je beroep roept er iemand...
Ja, fotograaf, dat lijkt me leuk..
Eigen baasje.
Je eigen ding doen en alleen afgerekend worden op je resultaten en niet op theoretisch gekrakeel...

Afgelopen zaterdag de Open Dag bezocht van de FotovakSchool.
Eén of twee dagen in de week naar school, een studie belasting die te overzien is, veel praktijk...
Maar geen inkomen natuurlijk...
Ik zou het naast m'n reguliere job kunnen doen. Met wat inschikkelijkheid van het thuisfront...
Maar,...
Die Profcheck komt er aan...de Zomer begint voor mij met stress!
Of zal ik gewoon ontslag nemen??
Me inschrijven bij de FVS en zien wat er van komt?
Wie niet waagt die niet wint, riep mijn Oma vroeger al en bleef vervolgens gewoon op oude voet voortgaan...
Aaarch!
Help!
Zielenood voor Zielknijper!
Is dit Burnout??!
Ik schrijf mezelf eerst maar even een receptje Benzo's voor...